Onderzoek: wegnemen belemmeringen voor woningdelen voorkomt dakloosheid

Het aantal dak- en thuislozen is de afgelopen jaren fors gestegen van 18.000 in 2009  naar 39.000 in 2018. Het samenwonen in één woning – het woningdeling – biedt een mogelijke oplossing voor het terugdringen van dakloosheid. Mensen die woonruimte beschikbaar hebben, zouden deze kunnen delen met andere personen, al dan niet met de eigen kinderen. De Tweede Kamer heeft de vraag gesteld welke belemmeringen er zijn om woningdeling te stimuleren om daarmee het aantal daklozen terug te dringen.

In opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid hebben wij onderzoek uitgevoerd naar belemmeringen voor woningdelen. Dat leverde vier duidelijke belemmeringen op:

• Het ontstaan van onderlinge financiële afhankelijkheid van de woningdelers, door (de angst voor) het stopzetten van inkomensafhankelijke toeslagen, toepassing van de kostendelersnorm of het onvermogen (of de onwil) om bij te dragen aan de woonlasten.
• Gemeenten bieden onvoldoende maatwerk zoals het niet toepassen van de kostendelersnorm, het verlenen van bijzondere bijstand of het bieden van een zogenaamd briefadres.
• De complexiteit en veelheid van regels en regelingen met betrekking tot werk, inkomen en wonen, zorgen bij bijstandsgerechtigden voor onduidelijkheid en onzekerheid over de gevolgen ingeval van woningdelen.
• De schaarste van geschikte woningen op de woningmarkt met name in grotere gemeenten.

Naar aanleiding van ons onderzoek heeft de staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid maatregelen voorgesteld om belemmeringen aan te pakken.

Meer weten? Lees dan onze eindrapportage: Onderzoek woonruimtedeler bijstandsgerechtigden en de brief aan de Tweede Kamer met de Kabinetsreactie.